ผมหลงใหลในการฝึกฝน ผมดำเนินชีวิตบนเส้นทางการฝึกมวยแข็งต่างๆ อย่างหนักแบบทำลายสุขภาพ แม้ประสบอุบัติเหตุล้มมอเตอร์ไซค์จนบาดเจ็บก็ฝืนทนฝึกจนร่างกายทรุดโทรม ในวัย 24 ปี ผมกลับมีอาการบาดเจ็บเรื้อรังมีสภาพกึ่งคนพิการไม่สามารถฝึกมวยได้เหมือนเดิม ความฟิตในวัยหนุ่มอยู่กับเราไม่นาน ความเก่งจากการฝึกมวยแบบทุ่มเทอย่างหนักมีของแถมเป็นอาการบาดเจ็บเรื้อรังที่ติดตัวเราไปตลอด เก่งแต่เดี้ยงไม่มีประโยชน์ ผมผ่านวิกฤตที่เกือบพิการตลอดชีวิตมาได้และยังโชคดีที่สามารถกลับมาเล่นมวยได้อีก ผมจึงขอเอาตัวเองเป็นห้องสมุดรวบรวม ฝึกฝน ค้นคว้าศาสตร์การต่อสู้ป้องกันตัวต่างๆ พัฒนาจัดระบบการฝึกฝนเป็นศาสตร์ที่เรียกว่า “ศิลปะป้องกันตัวไทฟูโด” ไว้ให้คนรุ่นหลังได้ฝึกการป้องตัวได้ง่ายและปลอดภัยขึ้น “ผมไม่อยากให้คุณเจ็บเหมือนที่ผมเคยเจ็บ”